මගේ වයස අවුරුදු 34යි. මම බැංකුවක වැඩ කරන්නෙ. මං හිතන විදිහට හොඳ කඩවසම් ප්‍රියමනාප උස මහත කෙනෙක් මම. මගේ බිරිඳගෙ වයස අවුරුදු 30යි. නම විනීතා. අපි දෙන්නා යාලු වෙලා තමයි බැන්දෙ. අපි මුණ ගැහුණෙ බැංකුවෙන්ම තමයි. එයා වැඩ කරන්නෙ මම වැඩ කරන බැංකුවෙම වෙනත් ශාඛාවක. අපි මුලින්ම මුණ ගැහුණෙ පුහුණු වැඩමුළුවකදි.
විනීතා තල එළලුයි. හරිම අහිංසකයි. මූණෙත් පුදුම අහිංසක කමක් තිබුණා. කතා කරන්නෙත් හරිම මෘදු කටහඬකින්. ඒ නිසා තමයි මම එයාට ආකර්ෂණය වුණේ. ඊට පස්සෙ තමයි ඒයාගෙ අනිත් ගුණාංග මම දැක්කෙ.
එයාගෙ ඇඟ හරිම හැඩයි. පස්ස රවුම්. පළල්. හීනි ඉඟ. පපුවත් රවුමට ලොකුවට තිබුණා. පොත්ත රතට තිබුණනම් විනීතව මට අල්ලගන්න වෙන එකක් නැහැ කියලා තමයි මට හිතුණෙ. ඒ වුණාට එයා කළු නැහැ. තල එළලුයි. ලංකාවෙ ගෑනුන්ගෙ සාමාන්‍ය පාට. මම නම් ඒ පාටට හරිම ආසයි. විනීතා ඇවිදිනකොට හරිම ලස්සනයි. ගොඩක් අය හොරෙන් එයාගෙ ඇඟ දියා බලන බව මම දන්නවා. ඒත් විනීතා හරිම විනීත ගුණ ගරුක කාන්තාවක්. කිසිම දාක පිරිමි එක්ක අනවශ්‍ය විහිළු වලට යන්නෙ නැහැ. කවුරු හරි අනවශ්‍ය විහිළුවකට ආවොත් ඒකෙන් ගැලවිලා යන්න එයා දන්නවා. සමහර වෙලාවට සැර වෙනවා. බස් එකකදි කවුරු හරි ඇඟට ආවත් කුඩෙන් ඇනලා කකුල පාගලා එලවගන්නවා. මේ නිසා යාලු වෙලා අවුරුද්දක් යන්නත් කලින් අපි කසාද බඳින්න තීරණය කළා. දැන් අපි බැඳලා අවුරුදු 4ක් වෙනවා. ළමයි හදන්න තව අවුරුද්දක් විතර ඉන්න තමයි අපි හිතාගෙන හිටියෙ. ඒ අපේ ගේ හදලා ඉවර වෙනකල්.
අපි දෙන්න කසාද බැඳලා පුදුම සතුටින් තමයි කල් ගත කළේ. බොරු කියන්න ඕන නැහැ. අපි අතර පොඩි පොඩි අඩ දබර ඇති වුණා. ඒත් විනීතගෙ ඉවසීමයි කරුණාවයි නිසා ඒවා ඉක්මනට විසඳුනා. මමත් සෑහෙන්න ඉවසන හිතා මතා වැඩ කරන කෙනෙක්. ඒ නිසා අපි අතර ලොකු ප්‍රශ්නනම් ඇති වුණේම නැහැ. මම දැකපු විනීතගෙ එකම වැරැද්ද තමයි එයා ඇඳුම් පැළඳුම් සුවඳ විලවුන් සපත්තු වලට වැඩිපුර වියදම් කරන එක.
විනීතා මට වඩා ඉගෙනගෙන තියෙනවා. එයා කැම්පසුත් ගිහින් තියෙනවා. එයාට තියෙන්නෙ කෘෂිකර්ම උපාධියක්. මම වගේම දේශපාලන උදවු වලින් තමයි අපි දෙන්නම බැංකුවට බැඳුණෙ.
ඉතින් මෙහෙම සතුටින් කාලය ගත කළා. මෙහෙම ඉන්න අතරෙ මගෙ ඔෆිස් එකේ ලිපිනයට ආව ලියුමක් නිසා මගෙ ජීවිතේ උඩු යටි කුරු වුණා. ඒ ලියුම ආව ගමන් කොහෙමත් මම පුදුම වුණා ඔෆිස් එකට මගේ නමින්ම ලියුමක් ආව පළවෙනි වතාව නිසා. ඒකෙ ඇඩ්‍රස් එක ටයිප් කරලා තිබුණෙ. පියුන් මට ලියුම දුන්න ගමන් මම ඒක කඩලා කියවන්න ගත්තා. ඒත් ඒකෙ තිබුණ දේ කියවලා මාව පණ නැති වෙලා ගියා. මම ඉක්මනට ලියුම මේසෙ ලාච්චුවට දැම්මා.
“කාගෙන්ද දුමින්ද මහත්තයා ලියුම?”
පියන් ඇහුවා.
“ආ මේ පරණ යාළුවෙකුගෙන්”
කී මම වැඩ කරන බව පෙන්නුවා. ඒත් මට වැඩ කරන්න හිත එකඟ කරගන්න බැහැ. ලියුමෙ ඉතිරි ටික කියවනකල් මට ඉවසිල්ලක් නැහැ. ඒත් මගෙ මේසෙ ඒක කියවන්න බැහැ. පිටිපස්සෙන් එහා මෙහා යන අයට පේනවා. ඉවසන්න බැරිම තැන මම ලියුම අරන් සාක්කුවෙ දාගෙන වැසිකිලියට ගියා.
ගිහින් ඒකෙ දොර වහගෙන කියවන්න ගත්තා.
“දුමින්ද,
තමුසෙ දන්නවද තමුසෙගෙ ගෑනි බඳින්න කලින් නටපු නාඩගම්? තමුසෙ දන්නවද තමුසෙගෙ පත්තිනි අම්මා තමුසෙට කලින් මිනිස්සු කී දෙනෙක් එක්ක නැටුවද කියලා?
කලබල වෙන්න එපා! මම එකින් එක තමුසෙට පැහැදිලි කරලා ලියලා එවන්නම්. මමත් ඒ මිනිස්සුන්ගෙන් එක්කෙනෙක් තමයි. විනීතා මට මේ ලඟදි පොල්ලක් තිබ්බා. මම මේක ලියන්නෙ ඒකට මට කේන්ති ගිය නිසයි. කොහොම වුණත් තමුසෙලගෙ පවුල් ජීවිතේ තිබුණත් නැති වුණත් මට වෙනසක් නැහැ. විනීතගෙන් මට ලබා ගන්න තියෙන දේ ලබාගන්න ඒක බාධාවක් නෙවෙයි.
මම දන්නෙ නැහැ තමුසෙ ඉස්සරහා විනීතා මොන චරිතයක් රඟපානවද කියලා. ඒත් ඒකි කාම ධේනුවක්. ඇවිස්සිලා ආවට පස්සෙ මිනිහට මාර සැපක් දෙනවා. පුදුම ගායක් තියෙන්නෙ. තමුසෙ ඒව දන්නවද කියලා මම දන්නෙ නැහැ. මොකද විනීතා තමුසෙ ඉස්සරහා රඟපාන්නෙ පත්තිනි අම්මා කෙනෙකුට නිසා.
තමුසෙගෙ ගෑනි මාත් එක්ක නිදි වැදපු අවස්ථා මට සැප දුන්න අවස්ථා ගණින්න බැරි තරම්. ඒ හැම වතාවකම මම වගේම විනීතත් ආතල් ගත්තා. මම ටික ටික විනීතා ගැන තමුසෙ නොදන්න තව විස්තර ලියලා එවන්නම්. මම කවුද කියලා හොයන්න කලබල වෙන්න එපා. එහෙම වුණොත් මේ සිද්ධිය හැම තැනම ප්‍රසිද්ධ කරලා තමුසෙලා දෙන්නගෙම ජීවිත අවුල් කරලා දානවා.
දැන් තමුසෙ හිතයි මම බොරු කරනවා කියලා. මම කියන දේ ඇත්ත බව ඔප්පු කරන්න මම දෙයක් කියන්නම්.
විනීතගෙ දකුණු කළවේ ඇතුල් පැත්තෙ යෝනියට ලං වෙන්න ලොකු උපන් ලපයක් තියෙනවා. සමහර විට තමුසෙ ඒක තාම දැකලා නැතිව ඇති. නැත්නම් අදම ගිහින් ඒක බලාගෙන සැක නැති කරගන්නවා. මට නම් ඒක දැකලා දැකලා දැන් හීනෙනුත් පේනවා.
මීට විශ්වාසී
අනංගයා”
ඒ ලියුම කියෙවුවට පස්සෙ මගෙ අත වෙවුලන්න ගත්තා. උගුර කට වේලුණා. මගෙ ජීවිතේ මුදුන් මල් කඩ වගේ ඉන්න මගේ රත්තරං බිරිඳ ගැන ලියලා තියෙන අවලස්සන කතා කියවලා මට ඔලුවෙ කැක්කුම හැදුණා.
මේ කතා බොරු. කොහෙදෝ යන නොසන්ඩාලයෙක් ඊරිසියාවට කියන කතාවක්.
කියා මම හිත හදාගන්න උත්සාහ කළා. එතකොටම මට මතක් වුණා ලියුම අන්තිමට කියලා තියෙන උපන් ලපේ කතාව. ඇත්තට මට එහෙම එකක් හරියටම මතක තිබුණෙ නැහැ. ඒත් කකුලේ මොකක් හෝ ලපයක් තිබුණ බව මට යන්තමට මතකයි. අපි එකතු වෙන්නෙ රෑ ලයිට් නිවාගෙන නිසා විනීතගෙ රහස් ප්‍රදේශය හරියට දැකපු කාලයක් මතක නැහැ. හිතේ සැකේ නැති කරගන්නනම් අදම මේක බලා ගන්න ඕනෙ. මම හිතා ගත්තා.
මේ ලියුම ආව වෙලේ ඉඳන් මට කන්නත් බැහැ. බොන්නත් බැහැ. කිසිම දෙයක් ඔලුවට යන්නෙ නැහැ. මේක බොරුවක් කියලා මම මටම කියාගත්තා. විනීතා ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ විහිළුවට වගේ කොල්ලෙක් එක්ක බොලඳ යාලු කමක් තිබුණ බව මට කියලා තියෙනවා. ඒ කොල්ලා ඉස්කෝලෙ ඉවර වුණාට පස්සෙ කවදාවත් ආයිත් මුණ ගැහුණෙ නැති බව කියලා තිබුණා. ඊට පස්සෙ කැම්පස් එකේ කොල්ලන් දෙන්නෙක් පස්සෙන් ආව බවත් විනීතා කැමති වුණේ නැති බවත් මට කියලා තිබුණා. ඒ හැරෙන්න විනීතා කිසිම සම්බන්ධයක් ඇති කරගෙන තිබුණෙ නැහැ.
එක පාරටම මට අකුණක් වැදුණා වගේ දෙයක් මතක් වුණා. මදු සමය දවසෙ රෑ විනීතගෙන් ලේ පිට වුණේ නැහැ. හැබැයි ඒ සිද්ධියෙද් විනීතා පුදුම වෙලා ඇඬුවා. මම විනීතව සැනසුවෙ කන්‍යා පටලය තියෙන්නෙ ගෑනුන්ගෙන් සීයට 75කට විතරයි කියන කාරනේ පැහැදිලි කරලා. මම එයාව විස්වාස කරන එක ගැන එයා මට පුදුම විදිහට ප්‍රශංසා කළා. හැම දෙයක්ම දිවුරලා එයා පිරිසිඳු චරිතයක් තිබුණ කෙනෙක් කියලා කිවුවා. මම ඒක් 100%ක්ම විශ්වාස කළා. මොකද විනීතා බොරුවක් කියනවා මම කවදාවත් අහලා නැති නිසා. එයා හැම දේම කෙලින්ම කියන කෙනෙක්.
එදා හවස ඔෆිස් ඇරිලා මම ගෙදර ගියේ හරිම කැළඹීමකින්. මොකක් කරන්නද කියලා මට හිතාගන්න බැරිව හිටියෙ. මොනව වුණත් මේ ලියුමෙ සිද්ධිය රහසක් විදිහට තියාගන්න මම තීරණය කළා. මේ කතාවෙ ඇත්ත නැත්ත රහසෙන්ම හොයන්නත් මේ ගැන විනීතා එක්ක කතා නොකරන්නත් මම තීරණය කළා. මොකද කොහෙවත් යන කේලමකට මම විනීතව සැක කරලා ප්‍රශ්න ඇති කරගත්තොත් සමහර විට මට සදහටම විනීතා නැති වෙන්න පුළුවන්. එයා සෘජු තීරණ ගන්න කෙනෙක්. මට වඩා හොඳ රස්සාවකුත් තියෙන තවම තරුණ කාන්තාවක්. විනීතා මගෙන් වෙන් වුණොත් ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙන්නෙ මටයි. ඒ නිසා මම මේ සිද්ධිය රහසක් විදිහට රැක්කා.
ඒත් එදා රෑ මට අර උපන් ලපයෙ සිද්ධිය අමතක කරන්න බැරි වුණා. ඒ නිසා මම එදා කොහොම හරි විනීතව රමණයකට පොළඹවා ගත්තා. අපි දෙන්නා අතර එහෙම දෙයක් වුණේ සති 2කට විතර පස්සෙ. විනීතා මගේ ඉල්ලීම් අහක දාන්නෙ නැහැ. ඒ නිසා වැඩේට කැමති වුණා. ඒත් මම කාමරේ එක ලයිට් එකක් දාලා තියෙනවා දැකලා ඒක නිවන්න කියලා විනීතා කිවුවා.
“අනේ මේ ලස්සන ඇඟ කාලෙක සැරයක් හරි හොඳට හිතේ හැටියට බලාගන්න දෙන්නකො”
කියලා මම තො‍ඳොල් වුණා. අන්තිමට විනීතා ලැජ්ජාවෙන් වැඩේට කැමති වුණා.
මම විනීතගෙ නයිටිය බඩ උඩට රෝල් කළා. කරලා එයාගෙ ලස්සන කකුල් දෙක යට ඉඳන් උඩට උඹගෙන ආවා. ඒවා හරිම සිනිඳුයි. ඒ එනගමන් හිමීට කකුල් දෙක ඈත් කළා.
“කවදාවත් නැතිව මොකද අද මේ දඟ වෙලා? “
විනීතා විහිළු කළා.
මම ඒක ගනන් ගන්නෙ නැතිව හොඳට විනීතගෙ කලවා ඈත් කරලා ඒවා ඉඹින විදිහට සෝදිසි කළා.
දැකපු දෙයින් මගෙ ප්‍රාණවත් වෙමින් තිබුණ ලිංගය එකපාරටම අප්‍රාණික වුණා. හරියටම යෝනියට පහලින් විනීතගෙ දකුණු කලවයේ ඇතුල් පැත්තෙ මුං ඇටයක් තරම් උපන් ලපයක් තියෙනවා! ඒක දකින්නනම් කකුල් දෙක මුලටම මූණ ලං කරන්න ඕනෙ. ඒ කියන්නෙ යෝනිය ලඟටම මූණ ලං කරන්න ඕනෙ. ඒ කියන්නෙ අර ලියුමෙ කියවුණ දේවල් ඇත්තද?
මට කැස්සක් ඇති වුණා. ඒක නවත්තගන්න බැරි වුණා. මම නැගිටලා ගිහින් වතුර එකක් බීලා ආවා. මගෙ ලිංගය ආයිත් එදා ප්‍රාණවත් කරගන්න බැරි වුණා. මගෙ හිතේ තිබුණේ පුදුම කලකිරීමක් වගේම දුකක්. විනීතා බලන් හිටියා මම ආයිත් නවත්තපු තැනින් වැඩේ පටන් ගන්නකල්. ඒත් මම බොරුවට නිදි වගේ රඟපෑවා. විනීතට වැඩේට කේන්ති ගියා. මම දැක්කා විනීතගෙ යෝනි තොල් මැද්දෙන් තෙතමනයක් තියෙනවා. ඒ කියන්නෙ එයා වැඩේට සූදානම් වෙලා හිටියෙ. ඒත් මම හදිසියෙ නවත්තපු එකෙන් එයාගෙ හැඟීම් පිට කරගන්න ක්‍රමයක් නැති වුණා. ටික වෙලාවකට පස්සෙ විනීතා අනිත් පැත්ත හැරිලා නයිටිය පාත දාගෙන නිදා ගත්තා.
රෑ තිස්සෙ මම හිතුවා. සමහර විට විනීතා ඇඳුමක් මාරු කරද්දි හරි යාලුවෙකුගෙ මාර්ගයෙන් හරි දැන ගත්ත එකක් වෙන්න ඇති. මොකද විනීතා කීයටවත් ඒ ලියුමෙ කියලා තිබුණ විදිහෙ කෙනෙක් වෙන්න බැහැ. මම බලෙන් හිත හදා ගත්තා. ඒ ලියුම අමතක කරන්න මම තීරණය කළා. ඒක විනීතගෙත් මගෙත් ජීවත වලට හොඳක් වෙයි.
පහු වෙනිදා උදේ වෙද්දි විනීතත් මමත් දෙන්නම ඊයෙ රෑ සිද්දිය අමතක කරලා තිබුණා. ඒත් මගේ හැසිරීමෙ අමුත්තක් විනීතට තේරිලා.
“ඔයාට අසනීපයක් වත් හැදිලද?”
විනීතා උදේ උයන ගමන් ඇහුවා.
“සෙම වැඩි වෙලා වගෙයි. “
මම කිවුවා.
කොහෙම හරි මම අමාරුවෙන් මේ ලියුම අමතක කළා. ඒක මම ඉරලා ඉරලා ඔෆිස් එකේ ඉඳුල් භාජනේට දැම්මා. ටික ටික මට ඒක අමතක වුණා. ඒත් හැම තිස්සෙම හිත යට ඒ උපන් ලපය හොල්මන් කළා. මෙහෙම සතියක් විතර ගත වුණා. ආයිත් මගේ ලෝකෙට අඳුරක් ආවා. තවත් ලියුමක් ඔෆිස් එකේ ඇඩ්‍රස් එකට ඇවිත්.
මම ඒකෙ සීල් එක බැලුවා. ඒක ගහලා තිනේනෙ පානදුරේ තැපැල් කන්තෝරුවකින්. පානදුරේ කියන්නෙ විනීතගෙ ගම කිට්ටුව තැනක්. විනීතා මොරටුවෙ. ලියුම කියවන්න කලින් මගේ පපුව ගැහෙන්න ගත්තා. එදා වගේම වැසිකිලියට ගිහින් තමයි මම ඒක කියෙවුවෙ.
“දුමින්ද
,
දැන් මාව විස්වාස ඇති නේද? කොහොම ද උපන් ලපේ. ඔය උපන් ලපේ මම සෑහෙන්න ඉඹලා තියෙනවා.
අද මම කියන්නෙ තමුසෙගෙ ගෑනිගෙ පෙට්ටිය කැඩුණ දවස ගැන. මම දන්නෙ නැහැ විනීතා හනිමූන් එක දවසෙ තමුසෙට ලේ පෙන්නුවද නැද්ද කියලා. හැබැයි එහෙම පෙන්නුවනම් ඒ බොරු ලේ. මොකද මම විනීතගෙ පෙට්ටිය කැඩු‍වෙ විනීතට අවුරුදු 18 දි. විනීත ඒ ලෙවල් පන්ති යන කාලෙ.
තමුසෙ දන්නවද ඒ කොහෙදිද කියලා. බොල්ගොඩ ග‍ඟේ දූපතකදි. පඳුරු ගොඩක් අස්සෙ බිම පත්තර කොළ එලාගෙන. එළිමහනේ. ඒක මගෙ වුවමනාවට නෙවෙයි විනීතගෙ වුවමනාවට තමයි සිද්ද වුණේ. ගෑනි හැම දෙයක්ම කරලා මාව පොළඹවා ගත්තා. බලෙන්ම මගෙ කලිසම ගලවලා පයිය ඉරුවා. තමන්ගෙ ඇඳුම් ගලවන්න මට ඉඩ දුන්නා. වෙනදා වගේ ගල කපලා අතේ පාරක් ගහලා ගෙදර යන්න හිතන් හිටි මට විනීතා තමයි කිවුවෙ පෙට්ටිය කැඩුනට කමක් නැහැ අපි හරි විදිහට එකක් කරමු කියලා.
කෙල්ලෙක් එහෙම කිවුවම පස්ස ගහන්නෙ පොන්‍නයො තමයි. ඒ නිසා මමත් සෙට් වුණා. මම හිතුවෙ පෙට්ටිය කැඩෙද්දි ගෑනිට රිදෙයි කියලා. කොහෙද, ඒකි ආතල් එකට කෙඳිරි ගගා මට තවත් සපෝට් කළා. විනීතගෙ පුක යට තිබුණ පත්තර කොළේට ලේ බිංදු දෙක තුනක් ලීක් වුණා. ඒක ඉරිදා දිවයින පත්තරයක්‍. ඒ පත්තර කොලේ බාගයක් තවම මගෙ ලඟ තියෙනවා. අනිත් බාගෙ විනීතා තියා ගත්තා.
තමුසෙ විස්වාස කරන එකක් නැහැ, අපි එදා ඉඳන් අනන්ත වාරයක් ඒ තැනට ගිහින් එක එක විදිහට හිකුවා. කොටින්ම විනීතගෙ ඒ ලෙවල් විභාගෙට දවස් දෙකකට කලින් පන්ති යනවා කියලා ගෙදරින් පැනලා ඇවිත් දවසක්ම එතන ගත කළා. හැබැයි අපරාදෙ කියන්න බැහැ ගෑනි තන් දෙක වන වන ජංගිය පිටින් ඉඳගෙනත් එතන පාඩම් කළා. හි හි.
ඒ වගේම විනීතගෙ තන් දෙක ඔය අද තියෙන ගානට ගත්තෙ මම තමයි. කලින් ඒවා පොල්කටු දෙකක් වගේ තමයි තිබුණෙ. මම අවුරුද්දක් ඇතුලත ඒවා තැඹිලි ගෙඩි ගානට ගත්තා.
අදට ඒ විස්තර ඇති. තව රසවත් තොරතුරු මම ඉස්සරහට ලියලා එවන්නම්.
ඉවර කරන්න කලින් මම තව ඉඟියක් දෙන්නම්. විනීතගෙ වම් තනේ යට පැත්තෙත් උපන් ලපයක් තියෙනවා.
මීට විශ්වාසී
අනංගයා”
එදා ලියුම කියවලා දැණුනට වඩා කම්පනයක් මේ ලියුමෙන් මට දැනුනා. එදා වගේම මේ ලියුමත් ටයිප් රයිටරයකින් තමයි ටයිප් කරලා තිබුණෙ. ඒ කියන්නෙ මේ ලියුම ලියන පොර පරණ තාලෙ ඔෆිස් එකක වැඩ කරන කෙනෙක්. ඒත් විනීතගෙ අතීතෙ මට කියලා තියෙන තොරතුරු වලින් එහෙම කෙනෙක්ව හොයාගන්න බැහැ.
මම මේ ගැන හිතලම කෙට්ටු වෙන්න ගත්තා. විනීතා එක්ක රමණය කරන්නත් හිත හදාගන්න බැරි වුණා. ඒ නිසා අපි දෙන්නා අතර ටික ටික දුරස්ථ බවක් ඇති වෙනවා වගේ මට දැනුනා. විනීතා නිදන් ඉන්න වෙලාවක නයිටිය එහා මෙහා කරලා මම හොරෙන්ම විනීතගෙ වම් තනේ යට තියෙන උඵන් ලපය බලා ගත්තා. ඒකත් හරි. ඒ පෙන්නෙ තනය උස්සලා බැලුවොත් විතරයි.
මගෙ ඔලුව අන්දුන් කුන්දුන් වුණා. ඔෆිස් එකේ වැඩත් පැ‍ටලෙන්න ගත්තා. යාලුවොත් ඇහුවා මොකක්ද ප්‍රශ්නෙ කියලා. ඒත් මම මුකුත් නැහැ කිවුවා.
විනීතත් අහනවා මොකක් හරි අසනීපයක්ද කියලා. මම නැහැම කියනවා.
අන්තිමට විනීතා මාව සෙමට බේත් ගන්න වෙද මහත්තයෙක් ලඟට බලෙන් එක්කගෙන ගියා. ඒකෙන් මට කිසිම වෙනසක් නැහැ.
මම රෑට හොරෙන් විනීතා දිහා බලන් ඉන්නවා. ඇත්තටම විනීතට තියෙන්නෙ සරාගී ඇඟක්. පළල් උකුළ. රවුම් ලොකු තට්ටම් පස්සට නෙරලා තියෙනවා. ඉන හීනියි. පපුව රවුමට ඉස්සිලා තියෙනවා. උරහිස් රවුම්. නිකට උල්. ඇස් දිගටියි. තොල් පළල්. කොන්ඩෙ යන්තම් කැරලි ගැහිලා.
මේ වගේ කාමුක ඇඟක් තියෙන ගැහැනියක් මං වගේ සාමාන්‍ය කෙනෙකුට ලැබු‍ණ එක ගැන සතුටු වෙලා මේ අතීතය ගැන තියෙන ප්‍රශ්න අමතක කරන්න මම හිතුවෙ ඒක නිසයි.
ඒත් ඊලඟ ලියුමෙන් මගෙ ඒ බලාපොරොත්තුවත් නැති වුණා.
මතු සම්බන්ධයි.